System wychowawczy

System wychowawczy świetlicy oparty jest na jednoznacznie określonej koncepcji człowieka, jako dziecka Bożego, stworzonego z miłości Bożej i otoczonego tą miłością przez całe życie. Koncepcja ta, akcentująca pozytywność, stanowi podstawę przysługującej każdej osobie bezwarunkowej godności, należnego mu szacunku i miłości. Dzięki darowi: rozumu, wolnej woli, zdolności do miłości i wrażliwości, dziecko może, a nawet jest do tego zobowiązane, by je rozwijać aż do ich pełni. Działalność świetlicy sprzyja mu w takim rozwoju, gdyż kształtuje go do podejmowania decyzji, analizowania własnego postępowania oraz do odpowiedzialności za siebie i innych. Uczy mądrej miłości, spełniania siebie i odnajdywania sensu życia w byciu dla innych, pojętym jako służba.

Świetlica jest placówką o charakterze socjoterapeutycznym. Podejmuje w toku spotkań grupowych działania zorientowane na eliminowanie lub zmniejszanie poziomu zaburzeń zachowania, nadpobudliwości i zahamowania oraz niektórych zaburzeń emocjonalnych u dzieci i młodzieży. Zaburzenia te zakłócają proces socjalizacji młodzieży, utrudniają ich rozwój osobisty i społeczny, powodują i intensyfikują trudności szkolne.

Działalność wychowawcza podejmowana w świetlicy jest celowa, ściśle związana z aksjologią chrześcijańską. Poprzez oddziaływania wychowawcze i terapeutyczne pragniemy: przygotować wychowanków do pracy nad sobą, do zmiany postaw na akceptowane społecznie, przygotować wychowanków do bycia pożytecznym członkiem rodziny i społeczeństwa, ukierunkować ich do bycia człowiekiem wyposażonym w takie cechy jak: miłość Boga, miłość ludzi, dobroć, poczucie obowiązku, samodzielność, odwaga, odpowiedzialność, wytrwałość, pracowitość.

Jedną z głównych zasad wychowania jest pobudzanie wychowanków do refleksji nad celem i sensem własnego życia, rozwoju, radości i cierpienia. Następnie inspirowanie ich do własnej, aktywnej pracy nad sobą, do świadomego kierowania własnym życiem, do nabywania różnorodnych umiejętności, do podejmowania odpowiedzialności za własne i innych życie. Kolejną akcentowaną przez nas zasadą wychowawczą jest stwarzanie korzystnej wychowawczo atmosfery. Założycielka Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Matka Urszula Ledóchowska, która powołała do istnienia wiele placówek zajmujących się wychowaniem dzieci i młodzieży opierała ich działalność na tej zasadzie, pisała: “Atmosfera jasnego szczęścia – oto, czego duszy dziecięcej potrzeba.” Zasada ta polega na tworzeniu klimatu szczęścia, ciepła, poczucia bezpieczeństwa, nawiązującego do atmosfery domowej. Podstawą odpowiedniej atmosfery wychowawczej jest bliski, serdeczny kontakt wychowanków z wychowawcami.

Praca z dziećmi, których potrzeba miłości, bezpieczeństwa nie w pełni została zaspokojona nie zawsze jest łatwa. Wychowawcom grozi wypalenie zawodowe, utrata wiary w sens podejmowanych działań wychowawczych. Stąd aktualność słów św. Urszuli Ledóchowskiej: “Nie zniechęcaj się (…). Trzeba zrobić, co można – dobrocią, łagodnością. A co się teraz pozornie nie zrobiło, to może kiedyś z małego, przez długie lata niewidzialnego ziarenka wyrośnie (…). Więc odważnie, mężnie (…). Nie trap się, zawsze wesoło naprzód i zawsze ufnie. Ty nic nie zrobisz, ale Bóg wszystko zrobi.”

Wychowawcze oddziaływania nie sprowadzają się jedynie do rozwoju różnorodnych umiejętności, ale również do kształtowania odpowiednich postaw wychowanków. Sprzyja temu wychowanie religijne splecione z innymi dziedzinami wychowania. Przygotowania do świąt i samo ich uroczyste obchodzenie kształtują wrażliwość moralną, dają możliwość poznawania tradycji narodowych i regionalnych, pełnią funkcję integrującą i uspołeczniającą uczestników działań.